به گزارش ایران پرس، در آن روز بود که پیام‌آور مهر، از سوی خدا گفت، امروز دینتان کامل است و نعمت‌ها همه بر شما تمام، کلام گرم نبی اکرم و طنین آهنگ محکم و رسای او در فضای غدیر همچون نوای آسمانی، دلها را می لرزاند و مانند آبی زلال، جانهای ملتهب را خنک و شادمان می ساخت:
"ای مردم، خداوند ولی و سرپرست و اختیاردار من است و من بر شما و همه مؤمنان ولایت دارم. آگاه باشید، هر کسی که من ولی او بودم، علی ابن ابیطالب(ع) مولای او خواهد بود." (اصول کافی، ج 1، ص 295)
هر کس من مولای او بودم، علی (ع) مولای او خواهد بود.
در آخرین حج پیامبر و در کنار برکه غدیر، طلوع آفتاب ولایت این چنین روایت شد.
آن روز از خوشه‌های سرسبز غدیر، سبدی پر شد از نام علی، عظمت علی، ولایت و امامت علی.
پیامبرخدا(ص) با چهره ای شادمان در خیمه اختصاصی خویش نشست و فرمان داد امیر مؤمنان(ع) در خیمه دیگری به تنهایی بنشیند.
علی، آن بزرگ پیشوای پرهیزکاران در حالتی که به آهستگی گام برمی داشت، از میان افرادی که او را احاطه کرده بودند به طرف سراپرده ای که محل بستن پیمان و اجرای مراسم بیعت بود، پیش رفت.
به دستور پیامبر مردان، یکی پس از دیگری، داخل خیمه آن حضرت شدند. رؤسای قبایل، سران عشایر و طوایف و بزرگان مهاجر و انصار یک به یک به خدمتش رسیدند و رهبری امام و رهبر آینده خویش را تهنیت و تبریک گفتند.
پس آنگاه رسول خدا(ص) به زنان نیز فرمان داد تا داخل خیمه آن حضرت شوند و تبریک گویند.
پس زنان نیز تبریک گفتند.
این فرمان پیامبر خدا(ص) معنایی جز بیعت نداشت.
در آن هنگام نیروهای متعهد و مؤمن، پیشوای خود را چنان یافتند که پیامبر(ص) فرموده بود:
"هر جا علی(ع) وجود دارد حقیقت آنجاست و هر جا حقیقت است، علی(ع) آنجاست.
همیشه گفتار، کردار و وجود علی بن ابی طالب(ع) محور حق است." (شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 18، باب 77، ص 72)
علی همان کس بود که وقتی پیامبر میان مسلمانان عقد اخوت برقرار کرد، تنها ماند.
به پیامبر عرض کرد، میان صحابه برادری برقرار ساختى، و فقط من مانده ام. پیامبر فرمود:
"تو [اى على] برادر، وصى وجانشین من پس از من و قاضى دین من هستى. آیا راضى نیستى که برادر و جانشین من پس از من باشى.؟"
در جریان جنگ خیبر، پس از آن که دوتن از صحابه در دو نوبت جداگانه به عنوان فرمانده سپاه براى جنگ با دشمن اعزام شدند و از مداین گریختند، پیامبر فرمود:
"فردا پرچم را به مردى خواهم داد که خدا و رسول خدا را دوست دارد و خدا و رسول خدا نیز او را دوست دارند و هرگز فرار نخواهد کرد، آن گاه پرچم را به على (علیه السلام) سپرد."
على بن ابوطالب (ع ) نخستین فرد از مردان بود که به پیامبر اسلام (ص) ایمان آورد.
سه سال از بعثت پیامبر گذشته بود که آیه 214 سوره شعراء نازل شد و پیامبر مامور شد، دعوت خود را بین خویشان خود علنی سازد.
پیامبر مهمانی ترتیب داد و بستگان خود را دعوت به اسلام نمود، از بین آن جمع کسی جز حضرت علی پاسخ نداد، این کار سه بار تکرار شد.
رسول گرامی اسلام فرمود:
"بنشین که تو برادر و وصی و وزیر و وارث و جانشینم پس از من هستی."
پس از آن نیز بارها پیامبر اکرم او را جانشین و امام پس از خود معرفی نموده بود.
واقعه غدیر، آخرین منزل برای معرفی علی (ع ) بود.
پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) در هیجدهم ذى الحجه و در غدیر خم به مأموریت ویژه خود جامه عمل پوشانید و على (علیه السلام) را به عنوان رهبر امت اسلامى پس از خود معرفى کرد.
آن روز، هلهله شادی در میان انبوه مردم ادامه یافت و اشک شوق از دیدگان اصحاب او و دوستداران اسلام جاری شد.
احساسات گرم و پرشور صد و بیست هزار مسلمان، بلکه بیشتر، نسبت به علی علیه السلام، برخاسته از سخنان پیامبر رحمت بود که همواره مردم را به‌سوی امام زمانشان فرا می‌خواند.
اگر با علی باشید و با پیشوایانِ از فرزندانِ او، جانتان پر می‌شود از شمیم بهشت.
علی، مولای خاکیان است و افلاکیان .. با علی اگر باشید و مسافر همیشه غدیر ...با او اگر باشید و در راه او و همیشه به‌یاد او، نعمت هر دو سرا بر شما تمام گردد.
پس این پیام خدا در غدیر جاودان ماند که؛ مردم از امام خویش، جدا نیفتند؛ که امام، نشان آشکار دیانت است و چراغ فروزان هدایت.
در نظام اسلامی پس از مقام نبوت و رسالت، مقام امامت وجود دارد.
«نبی» انسانی است که پذیرای وحی و پایه گذار دین و آیین است در حالی که به امام وحی نمی شود و او پایه گذار دین نیست ولی کلیه وظایف نبی را دارا است.
نبی خاتم (ص) همانند دیگر پیامبران الهی اصول و کلیات دین را از نظر عقیده و احکام عملی بیان می کند و امام، حافظ دین و شریعت پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) است.
بنابراین، امام، انسان کاملی است که همه کمالات انسانی در او به فعلیّت رسیده و از هر نقصی منزّه است.
امام در ایمان به خدا و معاد و جهان آخرت، به مرحله شهود باطنی و یقین رسیده و حقایق دین را در باطن لمس کرده و با تمام وجود، آنها را پذیرفته است، حقایق دینی در امام تجسّم یافته و می‌تواند برای دینداران اسوه و سرمشق باشد تا از اخلاق و گفتار و کردارش پیروی کنند.
علی (ع) با داشتن چنین امتیازاتی جانشین واقعی رسول‌الله شد و ماموریت یافت در زمان فقدان او، مسئولیّت‌هایش را بر عهده بگیرد، از دین پاسداری کند، امّت اسلام را در صراط مستقیم دین و سیر و سلوک الی الله، هدایت کند و آنها را به سعادت دنیا و آخرت نائل گرداند.
علی (ع) درباره ماجرای امامت خود می فرماید: در غدیرخم پیامبرخدا(ص) مرا چنین معرفى کرد:
"اى مردم، آیا مى دانید که خداوند ولى و سرپرست من است و من ولى و سرپرست شما مؤمنان هستم؛ و من نسبت به جانهاى شما از خودتان سزاوارترم؟ همگى پاسخ دادند: چنین است اى پیامبر خدا. سپس فرمود: على به پاخیز. من برخاستم، آنگاه فرمود: هر کس من ولى و سرپرست او هستم على بن ابى طالب(ع) بر او ولایت دارد؛ بار خدایا دوست بدار هرکه على را دوست دارد، و دشمن بدار هر که على را دشمن میدارد."
یکی از ویژگی های امام در فرهنگ قرآن، هدایت به امر است.
قرآن کریم در این رابطه می فرماید:
"وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرات وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدِین»(آیه 73 سوره انبیاء) و آنها را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما (مردم را) هدایت مى کردند، و انجام کارهاى نیک و برپا داشتن نماز و اداى زکات را به آنها وحى کردیم، و آنها فقط مرا عبادت مى کردند."
«علامۀ طباطبائی» (ره) در توضیح این آیه می گوید: این هدایت که خدا آن را از شؤون امامت قرار داده، هدایت به معناى راهنمایى نیست، ... هدایتى که منصب امام است معنایى نمى تواند غیر از رساندن به مقصد داشته باشد، و این معنا یک نوع تصرف تکوینى در نفوس است، که با آن تصرف، راه را براى بردن دلها به سوى کمال، و انتقال دادن آنها از موقفى به موقفى بالاتر هموار مى سازد.
امامان دارای ویژگی هایی هستند که نزد هرکسی نیست.
مهمترین آنها عصمت است.
در میان اصحاب پیامبر، غیر از على کسى از ویژگى عصمت برخوردار نبوده است.
او از کودکی موحد بود.
امام باید به عموم احکام شریعت علم کامل داشته باشد.
على (علیه السلام) از علم گسترده و کاملى برخوردار بود؛ تا آنجا که پیامبر خود را شهر علم و علی را دروازه آن معرفی می کرد.
دیگران علم اجتهادى داشتند که هم محدود است وهم خطاپذیر.
از سوی دیگر در قرآن آیاتی در شأن علی ع آمده است، از جمله (آیه 61سوره آل عمران) که با توجه به روایات شأن نزول، على به منزله نفس پیامبر به شمار آمده است.
آیه تطهیر نیز (احزاب:33) که مطابق روایات در شأن پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)، على، فاطمه، حسن و حسین نازل گردیده، هرگونه رجس و پلیدى را از آنان زدوده است.
همچنین، حدیث ثقلین از جمله احادیث معتبری است که بر عصمت عترت و اهل بیت پیامبر دلالت دارد و على نخستین آنان است.
با چنین ویژگیهاست که اندیشمندانی چون «آنتوان بارا» مسیحی می گوید:
" امیرالمومنین علی علیه السلام به حق نه تنها پیشوای مسلمانان است؛ بلکه پیشوای همه بشریت به شمار می رود و هم چون شمعی است که پیامبر بعد از رحلتش برای روشنی بخشیدن به امت خود آن را برگزیده است."
امروز ما نیز، کلام پرمهر پیامبر غدیر را می‌شنویم؛ و دست پیمان، به‌سوی دستان مهربان آخرین یادگار غدیر، پیش می‌آوریم، که همواره با او، در راه او و برای او باشیم، باشد که با او، از دنیای پر زرق و برق زندگان بی‌جان، به بهشت حیات واقعی درآییم.
عید غدیر بر همه حق جویان مبارک
133/112
بیشتر بخوانید:
ایران در شب عید سعید غدیر خم ؛ سراسر شور و شادی
روحانی در جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی: عید غدیر مقوّم وحدت دنیای اسلام و افتخار مذهب شیعه است
جشن عید سعید غدیر در شهرهای مختلف کشور
غدیر بهار ولایت، عید عاشقان
