31 شهریورماه سال 1359، رژیم بعث عراق با آغاز تجاوزی گسترده از مرزهای زمینی عبور کرد ونزدیک به 30 هزارکیلومتر مربع از خاک ایران را اشغال کرد. شش روز بعد، شورای امنیت نخستین قطعنامه خود را به شماره 479با نام «بررسی وضعیت میان ایران وعراق» صادر کرد. دراین قطعنامه اما هیچ اشاره ای به تجاوز و نقض تمامیت ارضی ایران نشده بود.
یکطرفه بودن مفاد قطعنامه های شورای امنیت طی سال های جنگ تحمیلی سبب شد ایران با هیچیک از آن ها موافقت نکند. به رسمیت شناختن حق ایران به عنوان قربانی تجاوز؛ کمترین هزینه ای بود که می بایست شورای امنیت پرداخت می کرد.
مقاومت ایران در برابر فشارها و صف بندی های بین المللی و منطقه ای سرانجام شورای امنیت را به این نتیجه رساند که قطعنامه های نا عادلانه و تکراری؛ هرگزاز جانب ایران پذیرفتنی نیست.
پیروزیهای بزرگ و استراتژیک ایران در جبهه های جنگ بویژه در دو عملیات والفجر 8 و کربلای 5 از تحولاتی بود که معادلات و محاسبات جنگ را تغییر داد.
ارتش عراق پس از عملیات خیبر در سال 1362 عملا پذیرای شکست شد و سرانجام درعملیات والفجر 8 در عین ناباوری فاو را از دست داد. اما شکست نظامی در جبهه شلمچه طی عملیات کربلای 5 با هیچ یک از شکست‌های عراق قابل مقایسه نبود، زیرا این شکست، آن هم در سال هفتم جنگ و در حساس ترین منطقه نبرد، آینده حکومت عراق را در تاریکی فرو برد.
این رخدادها امریکا را به اقدامات نا متعارف و جنایاتی همچون حمله موشکی به هواپیمای مسافر بری ایران واداشت.
پذیرش قطعنامه 598 با وجود برخی کاستی ها و ضعف نشان داد جمهوری اسلامی جنگ طلب نیست ؛ اما در مقابل جنگ سالاران، مدافعی خستگی ناپذیر و سرسخت است و دشمن را از تجاوز پشیمان خواهد کرد.
اگرچه قطعنامه 598 انتظار کامل جمهوری اسلامی ایران را برآورده نکرد، اما مهمترین ویژگی این قطعنامه تاکید بر شناسایی آغاز گر جنگ است که در بند 6 قطعنامه تصریح شده بود.
صلح بدون تعیین متجاوز برخلاف عدالت و امنیت و در واقع عین ظلم است.118
