دکتر سعید نجفی اسداللهی (زاده ۱۳۱۸ شمسی در بغداد) استاد بازنشسته گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه علامه طباطبایی است. او فرزند احمد نجفی مؤسس «دارالعلوم العربیة» (در تهران) و نواده «اسدالله تُستَری» مالک مقابیس و «جعفر کبیر» (کاشف الغطاء) است. نجفی اسداللهی از همکاران علامه دهخدا در امر تدوین لغتنامه دهخدا بود و همچنان در مؤسسه لغتنامه دهخدا در حال فعالیت و پژوهش است.
به گزارش خبرگزاری ایران پرس، مراسم نکوداشت دکتر سعید نجفی اسداللهی به همت گروه زبان و ادبیات عربی خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری دانشکده ادبیات فارسی و زبانهای خارجه دانشگاه علامه طباطبایی و انجمن ایرانی زبان عربی، در محل خانه اندیشمندان علوم انسانی واقع در خیابان نجات‌الهی (ویلا)، بوستان ورشو برگزار شد.
نخستین سخنران این نشست که سه شنبه گذشته برگزار شد دکتر خلیل پروینی، مدیر و مؤسس گروه زبان و ادبیات عربی خانه اندیشمندان علوم انسانی و استاد دانشگاه تربیت مدرس بود.
دکتر پروینی نکوداشت استاد نجفی اسداللهی را توفیقی الهی دانسته و آن را به عنوان یک سنت حسنه برای انتقال تجارب از بزرگان و پیشکسوتان به نسلهای بعد معرفی کرده و افزود: بزرگ داشتن و تکریم بزرگان یک اصل اخلاقی و فرهنگی و یک امر تربیتی برای نسلهای جدید است.
دکتر پروینی، بزرگداشت دکتر نجفی را پاسداشت یک عمر مجاهدت علمی و عملی و خردورزی و اخلاق مداری، پاسداشت زبان اول جهان اسلام یعنی زبان عربی بیان کرد و همچنین با توجه به تخصص و مجاهدتهای دکتر نجفی اسداللهی در حوزه زبان و ادبیات فارسی و عربی، ارج نهادن به کوشش و تلاشهای ایشان را پاسداشت زبان دوم جهان اسلام یعنی زبان فارسی دانستند.
دکتر سعید نجفی اسداللهی نیز در این مراسم نکوداشت گفت این همه تمجید و تکریم برای این است که معلمی کنیم، معلمی این نیست که صرفا به مطالب علمی پرداخته شود، معلمی که شغل انبیا است یعنی انسان سازی. انسان سازی کار سخت و دشواری است و باید از خودگذشتگی کرد و من همیشه معتقدم معلم وقتی معلم است که در شاگرد حلول کند و ذوب شود. یعنی زندگی او فقط مسأله شاگردش باشد که چگونه دست او را بگیرد و بالاتر از خود ببرد. اگر معلمی به این نیت شاگردش را تربیت نکند که او را یک پله از خود بالاتر ببرد کم کاری کرده است و اگر شاگردی تعلیم ببیند و این نیت را نداشته باشد که یک پله از استادش بالاتر برود، او کم کاری کرده است. هر معلمی باید شاگردش را از خودش بالاتر ببرد نه در حد خودش. چه افتخاری از این بالاتر برای معلم که ببیند شاگردش از او بالاتر رفته است. این افتخار برای معلم کافیست.
/ 114
